🟩 De woede van

De woede van: anderhalf jaar uit het leven van een conservator 1992 en 1993, in 2015 voorzien van verklarende aantekeningen.

🟩 Terzijde

In de etalage ligt het brilletje van Chardin, althans het doet mij daar aan denken, een zelfportret van deze schilder met precies zo'n brilletje. Wie zou dat kopen? Laat maar in de etalage liggen. Ik ken er geen die antieke brillen verzamelen. Wat moet je er ook mee.

• Chardin, Jean-Baptiste Simeon. (1699-1779). Frans kunstschilder.

🟩 Persoonlijk dagboek

Tussen alle waar prijken iedere keer weer 

Meer papegaaien.

Winkel na winkel.

Ze zijn van brons,

Van ceramiek,

Van hout.

Ze zitten op grafiek,

Schilderkunst,

Tekenkunst en tegels.

Ik ben geen verzamelaar.

Ik hoef het niet te hebben.

Ik maak een aantekening en

Hup,

In de kaartenbak.

Ik bezit onstoffelijk en

Nadenkend.

🟩 Persoonlijk dagboek

De godganselijke dag

Laden de

Handelaars

Van de zaken de

Handel in

Elkaars

Laadklep.

Aarsklep.

(...)

Zo

Woordspelig

Dacht ik dat toen.

(...)

Zand erover.

🟩 Terzijde

Wij werken op De School in De Straat, collegae en ik. Het is een mooie straat en we zijn er graag. (De dag nadert dat we daar weg moeten.) Deze straat kan men behoudens via de zijstraten aan de twee kopse zijden binnentreden, meestal is dat zo. De route naar de ingang van de straat die ik neem is qua reistijd het verst weg gelegen, het betekent een metrohalte meer zus en een tramhalte meer zo. Ik ga de straat binnen aan de zijde waar ze doodloopt op de gracht, daar wordt de straat gestopt en kent dan geen verlenging meer. De andere ingang van de straat, die ik liever niet neem bereik ik via een kortere reisroute, uitstappen en dan nog een flinke honderd meter lopen. Ik passeer dat stuk al lang niet meer. 

In het begin was er niets aan de hand en het maakte met uitzondering van tijdwinst niet uit welke route ik koos, beide richtingen deden geen afbreuk aan als ik dat zo mag stellen de kwalitatieve beleving van de dag. De straat - met in de verte zicht op Het Museum -, ligt in het antiquairs-kwartier van de stad en links en rechts van de straat bevinden zich de rijke etalages van een verre en nabije geschiedenis; men koopt en verkoopt er klokken prenten en schilderijen porselein en andersoortig ceramiek sieraden vroeger gebruiksgoed oude brilletjes boeken en iconen, het doet mij niets en de prijzen zijn niet mis. Wanneer ik de voor mij verst verwijderde ingang van de straat neem mijd ik alle etalages en word ik niet gezien.

🟩 Terzijde

Met de leerlingen naar Parijs geweest. Altijd prima buit daar op de vlooienmarkt: onder meer een zwart-wit prentje van een kardinaal met een papegaai van Alfred Weber: Taquinerie. JK. zag het en wees mij er op.

🟩 Terzijde

In die tijd nog zaten er misschien ik denk hooguit vijf papegaaien in die etalages, zes misschien, op dat punt laat mijn kaartenbak mij in de steek omdat ik niet het tijdstip van vinden van papegaaien noteer, belangrijk is dat niet. De zes bleven er zitten en bewogen zich niet, vier of vijf waren er van ceramiek en een van brons een kleine witte kaketoe zo’n Weens bronsje. De werkwijze ten bate van mijn museum (ik spreek vaak van museum) was eenvoudig: naar binnen babbeltje maken met de handelaar en informatie vergaren voor de kaartenbak en dan naar de prijs vragen maar dat was meer voor de vorm, per slot van rekening zijn het gewoon winkels en geen museums, in winkels informeert men naar de prijs, in museums niet, daar geeft het geen pas naar de prijs te vragen. Een is er nooit te koop geweest, die zat er als versiering, maar de andere kenden alle hun prijs. Gelukkig verzamel ik onstoffelijk, ik was daar trots op en ben dat nog steeds, toch is het bij de handelaars bekend geworden en ik kan begrijpen dat mijn ideeën omtrent verzamelen hen aanging, maar de pesterij die ik moest ondergaan van deze lieden was buiten proportie, het heeft mij hard geraakt en is niet goed te praten. 

Naarmate de handelaars begrepen wat mij bezig hield verschenen er in de etalages steeds meer papegaaien, in het begin kon ik het nog bijhouden ofschoon ik toen al stiekem de school moest verlaten om ze te registreren, maar er was geen houden meer aan, de etalages groeiden werkelijk dicht met de factotums de duvelstoejagers van mijn geliefde bezigheid, met artefacten gemaakt door een samenleving die haar fascinatie voor deze wonderbaarlijke vogel zelf niet begrijpt. Het was een gemene streek van ze en het werd nog gemener toen via de laadkleppen van de bestelauto’s de papegaaien van etalage begonnen te wisselen, ik hield het niet meer bij, als ik dacht dat ik een vogel voor de tweede keer ontdekte en dus geen kaart behoefde te maken maar kon volstaan met de notitie dat het beest van kunsthandel was gewisseld, dan zaten er in de derde winkel plots vier van dezelfde, terwijl er in de tweede winkel geen verdwenen waren, ontreddering alom, er kwam niets meer van terecht omdat ik geen fatsoenlijke contacten meer kon onderhouden met de verkopers, ze verstrekten mij valse informatie, lachten besmuikt als ik de zaak verliet - een gaf mij zelfs een lange neus - . Ik heb nog gedacht dat een vermomming zou helpen, ik zou mij hebben kunnen verkleden ja als wat eigenlijk, een vrouwenpruik misschien maar ik denk dat zij geen papegaaien verzamelen. 

In een overmoedige bui stelde ik een opdracht aan leerlingen die daar voor in waren - dat waren er nogal wat - , om een verslag te schrijven over kunst en antiek met papegaaien en hen bijkomend op onderzoek langs de museums en de vele antiquairs in de nabijheid van de school te sturen, wat natuurlijk niets meer of minder was dan een ijdele poging om de pesters terug te pakken en ze van het werk af te houden.

• Koud beschilderd bronzen figuratie (Weens brons), van Franz Xaver Bergmann (1861-1936). Geraadpleegd op (2015), van //www.salzburgcreations.com/bronze.html

🟩 Persoonlijk dagboek

Daar gaan ze:

De papegaai in de barok, 

Stilistische vernieuwingen aangaande Meissen-ceramische papegaaien,

Schreeuwende kleuren,

De papegaai en de Noordelijke Nederlanden,

Museumplein: wie heeft de meeste,

De papegaai en de V.O.C.,

De papegaai en de abstracte kunst,

Papegaaien in de vaderlandse prentkunst, 

Cobra en papegaaien,

De papegaaien van Kounellis,

Naïeven en vogels die spreken (hier dus ook beo en kauw) en

De papegaai, verbeeld in de kunst van het interbellum.

🟩 Terzijde

Of het zo ook heeft uitgepakt weet ik niet; de handelaars zullen vast meegaand gereageerd hebben op vragen van de in hun ogen toekomstige clientèle. 

Veel leverde die verslagen niet op, natuurlijk van het straatetalagefront kwam nieuw materiaal (drie tegels), maar voor de rest vond ik in de werkstukken van de leerlingen alleen de in de algemene handboeken opgelepelde bekende sprekende kleuren terug en die ik had ik dus al, een beetje Cats Ripa Van Mander over Hemskerck dat soort werk, en het nodige uit de buurt van de school want de straat ligt wat dat betreft gunstig ten opzichte van de museums. Van de ouden kwamen alleen Steen Van Mieris en Rembrandt boven water en Rubens en Jordaens natuurlijk, van de nieuwe Allebé Liebermann en nog wat van die dierentuinschilders en van de nog nieuwere Léger en van Gogh, daarna hield het op, alles bij elkaar misschien twee die ik nog niet kende waaronder een Dürer waar ik glad overheen gekeken had: het Paumgartner Altaar, op de wapenschilden van de schenkers zitten ze, achteraf onbegrijpelijk dat ik ze niet gezien heb, een goed verslag was dat.

• Cats, Jacob. (1577-1660). Nederlands dichter, jurist en politicus. 
• Mander, Carel van. (1548-1606). Kunstschilder en schrijver, onder meer van het Schilder-boeck.
• Ripa, Cesare. (1560-1622). Schrijver van het boek Iconologia, een emblemataboek. 
• Paumgartner altaarstuk, van Albrecht Dürer, ca. 1500.
• Allebé, August. (1838-1927). Nederlands schilder en lithograaf.
• Gogh, Vincent van. (1853-1890). Nederlands kunstschilder.
• Jordaens, Jacob. (1593-1678). Vlaamse barokschilder.
• Léger, Joseph Fernand Henri. (1881-1955). Franse kunstschilder en beeldhouwer.
• Liebermann, Max. (1847-1935). Duitse schilder.
• Mieris de oudere, Frans van. (1635-1681). Noord-Nederlands kunstschilder.
• Rijn, Rembrandt Harmenszoon van. (1606/07-1669). Nederlands kunstschilder.
• Rubens, Peter Paul. (1577-1640). Vlaamse barokschilder.
• Steen, Jan. (1625/26-1679). Kunstschilder uit Nederland.

🟩 Persoonlijk dagboek

Een kaketoe

Is een papegaai.

Een parkiet niet.

🟩 Terzijde

Laat mij nog een voorval melden over hoe dat ging met die verslagen, ik denk dat zo voor velen groter wijsheid te behalen valt dan uit die etalage-scherts. Ik kreeg ter beoordeling een werkstuk onder ogen dat heette Schreeuwende kleuren en het ging natuurlijk over schreeuwende kleuren, Macke en Franz Marc en ook Matisse De Parkiet en De Sirene uit het museum verderop, nog steeds geen probleem buiten dat een parkiet geen papegaai is. 

Denk nu niet dat ik daarom dat verslag wilde afkeuren. In het Frans geeft de titel perruche en dat kan soms ook papegaai zijn en aan het werk doet het niets af, het lag meer in het feit dat ik mijn autoriteit wilde laten gelden: ik wilde - voor-de-gek-houderij natuurlijk - dat de bespreking van de Matisse buiten het verslag zou blijven. Het werkstuk was als een voldongen feit op mijn bureau gekwakt - dat stak mij nog het meest - zodat er van correctie van mijn kant nauwelijks sprake kon zijn want veel tijd was er niet want meneer wilde nog in diezelfde paar dagen zijn getuigschrift ophalen. Navraag in het museum leverde alleen maar meer discussie op want daar houden ze er zelfs twee vertalingen naast elkaar op na: Papegaai en Sirene en Parkiet en Sirene. Het werk is een knipsel van Matisse, een uit zijn latere jaren en de papegaai is een wat amorfe blauwe gestileerde vogel, samen met de sirene zit hij in een tuin vol omgekeerde hanenkammen die doorgaan voor vingerplanten.

🟩 Persoonlijk dagboek

Een zo’n vingerplant

Op zijn kop 

Verkleind

Op de kop van de parkiet

Maakt er een kaketoe van,

Zei ik.

Dan was er geen twistgesprek geweest.

Dat er zo een gesprek bestond

Lag aan mij.

Stijfhoofdigheid.

Maar als

Een kaketoe

Een papegaai is, dan

Is een parkiet dat ook.

Maar als

Een kaketoe

Een papegaai is, waarom

Een parkiet dan niet?

🟩 Terzijde

Ornithologisch is een kaketoe een papegaai, een parkiet niet, met uitzondering dan van de Patagonische rotsparkiet en een aantal mutaties, wel zijn het papegaaiachtigen psittaciformes.

In het onderwijs werkt men zich vaak in de nesten, collega’s zullen dat herkennen, parkietluttigheden worden alsmaar belangrijker.

🟩 Persoonlijk dagboek

In de tijd dat ik alleen

Oog moet hebben voor

Papegaaienkunst.

Van ceramiek,

Brons,

Marmer, op schilderijen

En op tekeningen, gravures,

Litho’s,

(...)

Vliegt van alle kanten aan:

Op mokken,

Vlaggen,

Postzegels en sigarenbandjes,

Op plastic draagtassen,

T-shirts en stropdassen,

Op boterwikkels,

Chocoladewikkels en zuurtjeswikkels,

Op sigarendoosjes,

Op schriften en agenda’s,

Op reinigingsmiddelen,

Op stokjes voor in plantenbakken,

Als theelepeltje,

Flauwekul.

Ik raak bedolven.

Ik struikel.

Heremijntijd en godallemachtig!

🟩 Terzijde

Ik slaap onder een papegaaienlaken en mijn hoofd rust op een kussen vol met papegaaien, kaketoes zijn het en ik luister naar het tikken van een papegaaienwekker, ik kan kiezen uit papegaaienondergoed papegaaiensokken papegaaienzakdoeken en papegaaienbarbecue-schorten en papegaaienmanchetknopen overhemden stropdassen en shawls, de wanden zijn behangen met affiches van papegaaien in alle maten en kleuren, ik heb vitrage en overgordijnen, ik snuit mijn neus in papegaaien, ik droog af met een papegaaientheedoek, ik durf geen gasten meer binnen te laten geen vrienden en kennissen meer uit te nodigen, ik ben bang dat het papegaaien zijn.

🟩 Persoonlijk dagboek

Alles voor niets.

Ik krijg het allemaal voor niets!

Het kost geen cent,

Maar ik verzamel

Het niet en

Ik wil

Het niet.

Het is stoffelijk

En onnadenkend.

• Scott, A. (1982). Parrots. London: W.H. Allen. p.10

🟩 Persoonlijk dagboek

De telefoon gaat,

Maar gaat de telefoon?

(...)

Kent U Bianca Castafiore, de diva

Uit het avontuur van Kuifje, de journalist,

De Juwelen van Bianca Castafiore?

In dit verhaal krijgt

Haddock het aan de stok

Met een papegaai.

Haddock is een gepensioneerde zeekapitein,

En gepensioneerde zeekapiteins hebben

Papegaaien meegenomen naar de wal.

Gepensioneerde papegaaien.

De zeeman wordt herinnerd aan het verleden.

Talrijk

Zijn de verhalen.

Maar Haddock heeft geen papegaai en

Daarom krijgt hij er een

Cadeau van Bianca Castafiora.

En zo hoort het ook.

Maar het mooiste komt nog.

De papegaai van Haddock imiteert

Het belgeluid van de telefoon, waardoor

Haddock te pas en te onpas naar de telefoon geroepen wordt door het gerinkel van,

Dan wel de telefoon,

Dan wel de papegaai. Bovendien

Zegt de papegaai: “Hallo, ik luister.”

Koko heet hij.

De papegaai imiteert een telefoon.

(...)

Zouden er ook papegaaien zijn

Geweest die “Heil Heil” riepen?

Wat zou u doen als u zo’n papegaai in huis had?

Wijn voeren?

🟩 Persoonlijk dagboek

Waarom papegaaien wijn drinken.

Het aardigst spreekt de dronken

Papegaai.

Let wel,

Een

Dronken

Papegaai. Een

Die aan de wijn gezeten heeft. Niet een

Die een dronkaard nabootst.

(Er is een schilderij van Steen

Waar men een nuchtere papegaai wil

Dronken voeren.)

(...)

Maar nu:

Ik heb in mijn museum

Zeker dertig kaarten met

Papegaaien die aan

Een druif knabbelen en

Vervelend is het

Dat het Christuskind

Daartoe aanzet.

Want,

De druiventros en

Het Laatste Avondmaal

En dus het bloed van Christus.

In de literatuur

Komt men nog wel eens tegen,

De vergelijking tussen Christus en Bacchus.

De artikelen die ik ken

Drijven

Door.

Meestal

Is

De bewijsvoering ontleend

Aan

Florentijnse filosofen.

🟩 Terzijde

Die druif hoort op de eerste plaats bij Christus, niet bij de papegaai, beeldbeschrijvend is het geen probleem om Christus te traceren in relatie tot wijn en druiven, een van de alleraardigste is bijvoorbeeld die van Jacob van Maerlant, Maria is wijnrank en het Christuskind is moeders druif, een andere interessante beeldbeschrijving is de figuur van de Christus in de Wijnpers, de lijdende Christus die in een kuip met druiven staat en ze met de voeten aanstampt, soms is het zelfs een echte pers in de vorm van een kruis die door God de Vader wordt aangedraaid, mooie plaatjes zijn dat van God.

• Serrure, Constant Antoine., & Serrure, Constant Philippe. (1867). Eene disputacie van onser Vrouwen ende van den Heilighen Cruce. Jacob van Maerlant en zijne werken. (pp. 132-134). Gent: De Busscher en zoon.
• Heemst, H van., & Jacobs, J. (2014). Christus in de wijnpers. Een bijbels motief in de Duitse middeleeuwen. 
  • Geraadpleegd op (2015), van //rozenbergquarterly.com/christus-in-de-wijnpers-een-bijbels-motief-in-de-duitse-middeleeuwen/

🟩 Persoonlijk dagboek

Als Christus

De papegaai

Een druif voert is

Altijd zijn moeder nabij.

Zij keurt het tafereel goed, sterker nog

Zij vindt het goed dat Christus

De papegaai voert met druiven terwijl

Het toch haar papegaai is.

Hij betekent dat Maria zonder zonde is.

Die papegaai hoort bij Maria.

Geen probleem.

Kaarten te over,

Waaronder

Hele grote

Dürer, Eyck en Hemskerck.

De papegaai is een symbool van Maria.

Nu niet denken aan ara’s uit de dierentuin.

Nee,

Meestal is dat de groene Indische papegaai,

Een halsbandpapegaai,

Ook een parkiet trouwens.

Een uitzondering is Rubens.

Die gooit er wel een ara tegenaan.

Kan hij doen!

Het is dus

Maria’s papegaai en

Christus’ druif.

Stel dat de papegaai

Ook nog wat

Van zichzelf met druiven zou hebben,

Buiten Christus en Maria om?

(...)

Morgen kaartenbak ik verder.

• Dürer, Albrecht. (1471-1528). Duits kunstschilder.
• Eyck, Jan van. (ca 1390-1441). Kunstschilder uit de Zuidelijke Nederlanden.
• Hemskerck. Maarten van. (1498-1574). Nederlands kunstschilder.
• Rubens, Peter Paul. (1577-1640). Vlaamse barokschilder.

• De koning drinkt, van Jacques Jordaens, ca. 1638 (collectie Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel).
• ‘Soo voer gesongen, soo na gepepen’ van Jan Steen, 1668/70 (collectie Mauritshuis, Den Haag).
• De gevolgen van onmatigheid, van Jan Steen, ca. 1663 (collectie National Gallery, Londen).
• Lam Gods in een Jaargetijdenkrans, ca. 400 (plafondmozaïek in de kapel van Sint-Johannes de Doper, Sint-Jan van Lateranen, Rome).

🟩 Persoonlijk dagboek

Boek

Uit de kast.

Daar zijn ze,

Vier halsbanden,

Op een plafondmozaïek

In de kapel

Van De Doper.

🟩 Terzijde

Ze zitten paarsgewijs aan een zijde van het plafond, links en rechts van twee kraters, de kraters zijn gevuld met rode bolletjes, aan de drie andere zijden herhaalt zich het motief, nu met eenden kwartels en kraaiachtigen, ook hier kraters met rode bolletjes, zo ontstaat een symmetrisch patroon met in het midden het Lam Gods, het is omgeven met een zogenaamde jaargetijdenkrans, een krans met daarin een flora die verwijst naar de vier seizoenen en met druiven natuurlijk, alleen de druiven zitten aan de kant van de eenden, rode bolletjes zouden dat druiven kunnen zijn, enkele bladzijden daarvoor plukken twee papegaaien aan een dadelboom.

🟩 Terzijde

Onlangs heeft een collega de school verlaten, ik heb mij ontfermd over een verzameling afbeeldingen die door haar ten behoeve van de kunstbeschouwing bijeen werd gebracht. Toen ik de formaat platen A1 doorbladerde vond ik een schilderij van Gauguin, Nature Morte aux Perroquets Pushkin Museum Moskou 1902.

🟩 Persoonlijk dagboek

De dode papegaai.

Op een tafel

Liggen maar liefst drie

Dode papegaaien.

Er ligt ook een kalebasachtige tas

En wat bloemen.

Achter de tafel staat

Een Tahitiaans cultusbeeld

In lotushouding. Het beeld is te ver

Van de tafel verwijderd

Om te geloven

Dat de papegaaien geofferd zijn.

Zo zouden zij dan voort kunnen leven in

Het rijk van het cultusbeeld.

Zo is het dus niet.

Van het beeld is

Geen heil te verwachten.

Het beeld is toevallig

In de ruimte, waar ook de dode papegaaien zijn.

De papegaaien zijn gewoon dood.

Morsdood. Zo dood

Als kippen kunnen zijn

Voordat ze in de soep gaan.

Het zou me niet verbazen als

De papegaaien ook

Genuttigd gaan worden.

Vooral de jonge

Exemplaren schijnen

Erg lekker te zijn.

🟩 Terzijde

Mijn dochter vraagt waarom ik niet meer eet, natuurlijk eet ik wel maar het zal haar waarschijnlijk opvallen dat ik treurig ben en wie had dat nu gedacht en wie zou nu werkelijk gedacht hebben dat ik dit schilderij over het hoofd heb gezien nota bene een bekend werk nog aan toe ook dat ik al veel eerder had moeten ontdekken en nu kom ik overal afbeeldingen van het schilderij tegen en in alle boeken stond het en ik heb het niet gezien omdat het dode papegaaien zijn waarschijnlijk en nu valt het stil heb ik gedacht en nu stop ik heb ik gezegd maar wat ik ook zeg en wat ik ook denk het valt niet stil want alle pijpleidingen zitten vol barstensvol en het spuugt nog steeds naar binnen en het borrelt door de muren en de leidingen zitten zo vol zo vol en van alle kanten blijven de levende papegaaien aanvliegen stoffelijk en onnadenkend en onnadenkend en stoffelijk strijken ze op tafel neer en van de tafel op de grond en ze grijnzen en wegsturen heeft geen zin want opnieuw schuiven ze het door de brievenbus naar binnen en vallen op de mat en als ze niet op de mat vallen dan valt er wel een oproep op de mat om naar het postkantoor te komen waar ze ingepakt op mij wachten en kop op ouwe reus zeggen ze en ze lachen en ze knabbelen lorre hier en lorre daar en de telefoon gaat maar gaat de telefoon en onbekende boodschappers en onbekende afzenders en ik betaal me suf aan porto want weigeren kan niet en links en rechts vliegt het om de oren en valt het uit de lucht en er is nu ook een artikel bij over walnoten en het is een interessant artikel en opnieuw een boek over druiven en Bianca Castafiore en Maarten van Hemskercken illegaaien papegalen en Queneau en Zazieen Boekaniers en ik ben een ark.

• Queneau, Raymond. (1965). Zazie dans le Métro. Paris: Le Livre de Poche.
• Boekanier: karikaturale eenoog met houten poot en een papegaai op de schouder.
• Bianca Castafiora: zie elders op de pagina.
• Maarten van Hemskerck: zie elders op de pagina.

🟩 Persoonlijk dagboek

Er hangt in het trappenhuis

Een niet onaangename, gekookte

Groentelucht.

'Monthy Python', roept een leerling.

(...)

• The Dead Parrot sketch. (1969). Performed on Monty Python’s Flying Circus.

🟩 Persoonlijk dagboek

Wij zijn elkaars dependance: Borstel & Kort.

Twee in elkaar gekopieerde verzamelingen.

Niet van objecten,

Niet van

Schilderijen en beeldhouwwerken,

Wel van betekenissen

Los van het ding. De rest mag u hebben.

De betekenis volstaat.

Mits goed gecatalogiseerd,

Gerubriceerd.

🟩 Terzijde 

De Prins die olifanten verzamelde is niet voor niets op Het Paleis blijven wonen.

🟩 Persoonlijk dagboek

Nu dit weer

Nederlandse

Douaniers hebben succes geboekt

Tegen de illegale vogelhandel

In papegaaien.

De kromsnavelige worden teruggestuurd

Nadat ze

Door beambten op het vliegveld zijn onderschept.

Nieuws van een aardig soort,

Waardoor

Alle kranten niet alleen het feit melden,

Maar ook ingaan op

Het probleem

Een artikel met als titel

Gevederde Contrabande (mooie titel)

Is geïllustreerd.

Een papegaai die doet alsof hij

Een jumbojet is.

Een papegaai kan dat doen.

Een papegaai imiteert.

De papegaai imiteert de vliegmachine, zoals

Een klein kind dat doet. Vroem!

Doet een jumbojet alsof het een vogel is?

Nee, de jumbojet doet alsof het een olifant is.

Enfin,

De illustratie is winst

En verdwijnt in het archief.

Voor de rest is het lied hetzelfde.

Ik

Raak bedolven onder goedbedoelde knipsels, die van alle kranten komen aangewaaid.

De hele vaderlandse pers over dierensmokkel.

Dat wordt weer een aparte hangmap

Waar we het niet over hebben.

• Rogier van Bakel, Gevederde Contrabande, NRC 14 juli 1988. Tekening Tom Eyzenbach.

• Lelienbergh, Cornelis. (ca. 1625 - na 1680). Noord-Nederlandse schilder van stillevens en interieurs. 
• Snyders, Frans. (1579-1657). Vlaams schilder uit de barokperiode van dieren en stillevens.

🟩 Persoonlijk dagboek

Waarom laat de schilder

Maria,

Die wijnrank is,

Christus,

Die druif is,

Een papegaai,

Die Maria is,

Een druif,

Die Christus is,

Voeren?

(...)

Ga er maar aan staan.

Het kan

Natuurlijk wel:

Christus wordt geboren

Om voor ons te sterven. Maria,

Die een van ons is,

Staat toe dat

Er bij haar een vrucht groeit,

Waarvan zij weet

Dat het door mensenhand, waarvan zij

Er een is, maar

Dan zonder zonde,

Zal sterven.

(Over druiven weet ik straks nog meer.)

(Soms is de druif een peer.)

🟩 Persoonlijk dagboek

Zou

De schilder

Hebben geweten

Wat ik denk?

Waarom niet?

Heemskerck laat

Het Christuskind

Een papegaai

Een walnoot eten.

Op de grond ligt de dop.

Het kruishout

Betekent de dop.

Het kruis waaraan Christus is gestorven.

Het vruchtvlees symboliseert

Het goddelijke en gemartelde Verlosservlees.

(...)

Wat was ook weer de walnoot

Van Jupiter?

(...)

Moet ik dan ook alles

Van walnoten gaan weten?

• Filedt Kok, J.P., Halsema-Kubes, W., Dubbe. B. & Engelsman, J. (1986). Kunst voor de beeldenstorm : Noordnederlandse kunst 1525-1580 p. 266. ‘s-Gravenhage: Staatsuitgeverij. 
• Malaguzzi, Sylvia. (2008). Food and Feasting in Art (p.253). Los Angeles: Getty Publications.

🟩 Terzijde

Vandaag heb ik zin in een nootje. Zal de schilder dat gedacht hebben? Niet een peertje? Zal de opdrachtgever het gewild hebben? Een walnoot? Is de druif die ik meen te zien als het over dit thema gaat niet steeds een peertje? Verdorie! Nog maar eens goed kijken ...

🟩 Terzijde

De Onsterfelijke is een verhaal van Borges, ik zal het verhaal hier niet navertellen, het gaat mij om de passage waarin de ik-figuur overweegt een holbewoner enige woorden te leren. De holbewoner begeleidt de ik op zijn weg, misschien dat de holbewoner wat woorden kan leren herkennen en misschien nazeggen. Honden en paarden zijn tot begeleiden in staat, veel vogels zoals de nachtegaal van de caesars zijn in staat tot het herkennen en nazeggen van woorden.

• Borges, Jorge Luis. (1964). De onsterfelijke. In: De Aleph. Verhalen. Amsterdam: De Bezige Bij.

🟩 Persoonlijk dagboek

Dan lees ik niet meer maar

Vraag mij af wat

Een nachtegaal

Van de caesars is.

Een kauw en een beo en

Onze papegaai kunnen

De woorden

Nazeggen.

Maar kan een nachtegaal dat?

Wat is Borges bron?

Borges is een veellezer.

Nu kan ik denken dat

Het een Beo is en

Gewoon verder lezen

Maar er is

Nog iets anders.

Plinius en Isidorus van Sevilla.

De kaartenbak.

De papegaai

Kan zeggen:

Ave.

Er zit dus niets anders op

Dan

Een notitie te maken en

Deze

Onder

B

En

M

Te plaatsen in

De kaartenbak.

(...)

Wat moet ik dan

In ‘s hemelsnaam

Van nachtegalen weten?

Veel ga ik over nachtegalen weten.

• Plinius de Oudere (23/24-79). Naturalis Historia; 10, 58. 
  • Geraadpleegd op (2015), van //www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Plin.+Nat.+toc
• Isidorus van Sevilla. (560-636). Etymologiae; 12, 7:24. 
  • Geraadpleegd op (2015), van //www.hs-augsburg.de/~harsch/Chronologia/Lspost07/Isidorus/isi_intr.html

🟩 Terzijde

Sinds kort staan er onbekenden aan de deur die mijn verzameling willen zien, ik laat ze dan even naar mijn hoofd kijken en doe dan de deur dicht, ik wijs met mijn vinger naar mijn voorhoofd maar als ze van ver komen nemen ze daar geen genoegen mee en de voet gaat dan tussen de deur. Meestal zijn het journalisten en altijd van nietszeggende periodieken: over verzamelaars, verzamelaars van het een of ander, een collectie zus en zo van meneer x te y, een collectie nummerborden, een collectie oude centen of biersoorten lege flessen. Zijn het vaker mannen die verzamelen?

Als ik mijn kaartenbak laat zien geloven ze me niet, natuurlijk niet, het hele huis is vergeven van door anderen binnengebrachte marginalia, we hebben het daar al over gehad, ze roepen van oh en ah en dan vraagt mijn vrouw beleeft of ze een kopje thee lusten, ze draagt het papegaaienbarbecueschort en de thee serveert ze via de openstaande bek van de papegaaientheepot in de papegaaienmokken, suikerklontjes in een papegaaienwikkel. Vervolgens komen de kinderen vanachter de bank tevoorschijn in hun papegaaienpyjamaatjes, gooit de buurman twee jaargangen van Onze Papegaai op tafel en schuift hij gezellig aan. 

Voor de aardigheid heeft de journalist, het is een zij, een papegaaienspeldje in heur haar en uit haar tas komt een opwindbare papegaai, de zoveelste en ik weet vanavond gaat het deksel niet van de kaartenbak. 

Bij een van die gelegenheden heeft de buurman eens een journalist, het was een hij, gevraagd naar het meest vreemde museum wat die op zijn tochten was tegengekomen, dat bleek een springverenmatrassenverzameling te zijn in een dorp net over de grens in een oude melkfabriek. Dat brak het ijs en toen bleek dat hij zelf ook verzamelde: hij had een kaartenbak aangelegd van alle verzamelingen die hij kende, verzamelde verzamelingen van privépersonen, zijn levenswerk was het. Toen er laatst een boek verscheen over verzamelingen had dat geleid tot een zenuwinzinking, maar het boek bevatte slechts een fractie van de zijne, hij had drie musea over papegaaien dit tot groot verdriet van de buurman, maar nog geen museum over papegaaienkunst, ik zag dat mijn vrouw trots naar mij keek ...

• Hergé. (1963). De juwelen van Bianca Castafiore. De avonturen van Kuifje. Brussel: Casterman.

• Max J. Friedländer, Der Meister mit dem Papagei, Phoebus, 1949, II, pp. 49-54.
• De Franse veilingmeester en expert Eric Turquin heeft een gesigneerd werk van Cornelis Bazelaere geïdentificeerd, als 'De Meester van de Papegaai'. 
  • Geraadpleegd op (2017), van //www.arthistorynews.com/articles/4918_Who_was_The_Master_of_the_Parrot

• Hermans, W.F. (1953). ‘Paranoia’. In: Paranoia. Amsterdam: G.A. van Oorschot.